1-bob 4-qism: Yakun. +21 DISKLEMER: > Diqqat! Ushbu hikoya 21 yoshdan oshgan o‘quvchilar uchun mo‘ljallangan. Unda o‘gay ota va qiz o‘rtasidagi taqiqlangan, erotik va ruhiy tortishuvlarga boy ishqiy munosabatlar, rashk, bo‘ysunish, ichki azob va ochiq sahnalar mavjud. Hikoya badiiy xayolot mahsuli bo‘lib, real hayotdagi harakatlarni oqlamaydi va rag‘batlantirmaydi. 1-qism library/index.php?id=251289 2-qism library/index.php?id=251299 3-qism library/index.php?id=251326&page=1 Cherkovning sovuq toshli zinapoyasidan chiqayotgan ularni kuzatarkan, Roman yuragini changallab turgandek tuyg‘uga duch keldi. O‘zidan oldinda ketayotgan ikki ayol — rafiqasi Mira va… yo‘q, “qizi” emas — yuragini urib turgan jonli parcha, Sofiyani ko‘zlari bilan yeb qo‘yay dedi. U bilan yonma-yon yurish ham unga taqiqlangandi go‘yoki. U bilan bo‘lish… kech bo‘lgandi. Juda kech. Mashina ichida yurak tirjaydi. Ko‘zlarini oynadan olib qochgancha o‘tirgan Sofiya o‘zini bosishga urinar, ammo Roman uning ko‘zlaridagi jim titroqni, nazarida, yuragining tomirlarida eshitardi. U sofiyani sevishini tushundi. U holda bu dunyo rangsiz, bemaza, o‘ziga xoin edi. Ammo ortga qaytib bo‘lmasdi. Uyga qaytilgach, hammasi qandaydir avto-rejimda davom etdi. To‘y sanasi belgilandi, mehmonlar ro‘yxati yozildi. Har bir tafsilot, har bir dekor, har bir menyu — bularning bari Roman uchun mantiqsiz bir shovqinga aylangandi. Sofiya esa o‘zini odatdagidek tutar, ammo yuragi har daqiqa qattiqroq siqilardi. Samir to‘y sovg‘asi sifatida o‘z yashayotgan kvartirasini sotdi. Miraning uyiga yaqin joydan yangi zamonaviy kvartira sotib oldi. “Sofiya shinam joyda yashasin” derkan, u aslida Romanning yuragini qaziyotgandek edi. Roman uchun esa bu o‘zini tamom yo‘qotish edi. Yuragida tirjaygan hislar endi ehtiros, alam va ochiq hasratga aylana boshlagan. Lekin... hech narsaga chora topa olmasdi. U hatto Sofiyaga “bir og‘iz” gapirishga ham qurbi yetmasdi. To‘y kuni. Hammasi mukammal edi. Barchasi shodon, hursand, tantanali. Roman mast edi. Juda mast. Ichida qaynayotgan o‘ti yuziga chiqmasligi uchun u kulib, muomala qilib, salomlashib, qo‘l siqib yurdi. Ammo yuragi yong‘in edi. Kelinsifat kiyimdagi Sofiya esa chiroyli jilmayar, lekin yuragidagi og‘riqni faqat Roman bilardi. U Romanning holatiga qarab yuragi parcha-parcha bo‘lardi. Ammo u endi boshqa birovning xotini edi. Boshqa erkakka tegishli. To‘y oqshomi. Samir va Sofiya yangi kvartiraga yo‘l olishdi. Mira va Roman esa uyga qaytishdi. Mehmonxonada sukut. Faqat ichkilik stakanga quyilar, qarsillab ichilar, yana quyilar. Roman gapirmasdi. U qovog‘i solingan, ichi tirik jonsiz odamga o‘xshardi. Mira esa uni yupatmoqchi bo‘ldi — o‘zicha. Roman stakani qolida tutgan ko’yi unga bir termilib, qarshisida o’tirgan Miraga qaradi. Asta unga yaqinlashdi. Birdaniga uni o’ziga tortib o’pa boshladi. Qo’llari xissiz kuch bilan ko’kraklarini ezg’ilar edi. Bir ikki harakat bilan Miraning ustidagi libosi yerga tushdi. Roman uni divanga yoqazib oyoqlarini ikki tarafga keng ochib, hech qanday erkalashsiz asbobini kirita boshladi. Extiroslanmagan hali quruq bo’lgan asl donga asbob qiynalib kira boshladi. Bu esa Miraga azob berar edi. Ammo uzun qalin asbobning to’xtovsiz tez kirishi uning xislarini uygota boshlagandi. Bir necha daqiqa davom etgan aloqadan Roman asbobini chiqarib stol tomon burildi va stol sutidagi narsalarni qoli bilan sidirb pasta tushirdi. Yerga tushib singan stakanning ovozi Mirani ko’zlarini ochib u tarafga qarashga majbur qildi. Ammo hech nimani tushinib yetmasidan Roman uni dast kotarib stolga yotqazib yana qalin asbobni kirita boshladi. Xonani Romanning xissiz hansirashi, Miraning – immmm immmmmmm oxxxxx ax axxxx ro….. ro….man immm - degan ovoziyu to’xtovsiz bir biriga urilayotgan sonlarning shaqillashi eshitilar edi. Roman bir qoli bilan Miraning belidan bosib ikkinchi qoli bilan uning sochlarini changallagan ko’yi o’ziga tortar edi. Mira bu shavqatsiz aloqadan qanday xis olayotganini o’zi ham anglamas, bir tarafdan og’riq, bir tarafdan ichi ichidan otilishga tayyorlanayotgan lazzatni xis qilardi. Mira oppoq nozik sonlaridan oqib tushayotgan suvdan bo’shashib xolsizlandi. Bu aloqa unga yetarli bo’lgandi. Ammo Roman hali beri to’xtamasligini xis qilardi. Roman maqsadiga yetisholmagach Mirani yerga o’tkazib, holdan toygan Miraning og‘ziga toshdek qattiq asbobini tutdi. Mira noiloj, bo‘ysundi. Roman qo’llari Miraning sochlarini mahkam ushlagancha to’xtovchi o’ziga tortib o’ziga bera boshladi. Mira o’qchib ketar gohida nafas olishga qiynalar, huddi bu asbob oshqozonigacha etib borayotgandek tuyilardi. Tezroq bo’shansayu undan qutulsa. Ammo Miraning hayollari puchga chiqishini sezmasdi. Roman asbobida og’riqni xis qilar o’zni qo’yarga joy topa olasdi ayovsiz Miraning o’zga asbobni tiqar, oldida tiz cho’kib o’tirgan ayol uning rafiqasi emas oddiy bir jalabdek endi u uchun. Bo’shana olmagacha Mirani yana stol ustiga yotqazib asbobini amiga ishqalay boshladi. Mira yana og’riqli zarbalarni kutib olishga o’zi tayyorlar edi. Ammo amiga ishqalanayotgan asbob sekin tepaga harakatlanayotganini xis qilib uni nima qilmoqchi ekanligini tushindi. Mira darxol o’zini o’nglashga harakat qilib Romani o’zidan uzoqlashtirmoqchi bo’ldi: - Yo’q Roman, yo’q…… – Aytganimni qilasan, — deb baqirdi Roman yuziga qattiq tarsaki tushirib. Mira titradi. Ammo... bo‘ysundi. Og‘riqdan ko‘zidan yosh oqdi. Ammo Roman etibor bermadi. U o‘zini bosmasdi. O‘zini yo‘qotgandi. Bir necha daqiqa davom etgan hayvonlarcha harakatdan so‘ng, Roman boshandi. Mira orqasida issiq suyuqlikni xis qilgancha, hammasi tugaganin xis qildi. Roamn divanga yotib ko’zlarini shiftga tikib o’yga toldi. Mira esa... titrar, sekin xolsizgina polga o’tirib qoldi, oyoqlari unga boysinmas, butun tanasida o’g’riq xis qilar, o’zini huddi ko’chadi jalabdek xis qilardi. To’g’ri u aloqadan Romandan ko’ra ko’proq roxatlandi ammo bu munosabat, bu harkatlar rafiqaga qilinadigan ish emas edi. U sukutda o’g’riqdan yig‘lardi. Kunlar o‘tmoqda, ammo Roman uchun har bir kun bir umrga teng edi. U Sofiyani ko‘rmasdi, gaplasha olmasdi. Faqat yuragini yeb yurgan bir narsa bor edi — bu endi shunchaki ehtiros emas edi — bu kuchli sevgi istirobi edi. To‘satdan Sofiya va Samir ularning uyiga mehmon bo‘lib kelishdi. Ular kelganda, Mira xursand edi. Bog‘da kechki ovqat. Hammasi chiroyli. Sofiya jilmayardi, ammo ko‘zlari Romanni izlayotgan edi. Roman esa bunday holatga dosh berolmas, ammo o‘zini bardam ko‘rsatardi. Bo’ga tuzalgan dasturxonda hamma xursand so’zlashib ovqatlanishar, ammo ikki insongina o’zini soxta baxtiyordek tutar edi. Ovqatdan so’ng o’tirb birga suhbatni davom etirishdi. Bir payt vino tugadi. Sofiya “Vino olib chiqaman”, deb uy ichkarisiga yo‘l oldi. Samir esa Miraning yonida xotirjam o‘tirib qoldi. Roman ichkariga qarab yurdi, “xojatga kirib chiqaman”, degan bahona bilan. Ammo u bevosita Sofiya tomon harakatlanar edi. Bar yonida turgan Sofiyani ko‘rdi-yu, unga tashlandi. Uni bag‘riga bosdi, lablarini bo‘sa qildi. – Seni sevaman, Sofiya... sensiz, men yo‘qman, — deb lablari tinimsiz uning to’g’ri kelgan joyidan o’par edi. Sofiya cho‘chidi. – Roman, iltimos, hozir emas... ular kirib qolishadi... Roman... iltimos... — dedi titroq ovozda. Ammo Roman to‘xtamasdi. Ular ikki qavatdagi balkon yonidagi bar oldida turishardi. Roman Sofiyani devorga tirab, qo‘lini uning ko‘ylagining ichiga tiqdi. Uning ko‘kraklarini chiqarib, so‘rib ezib, ularga g‘azab va ehtiros bilan yopishdi. Sofiya “To‘xtagin!” demoqchi bo‘ldi. Ammo ojiz edi. Vujudiga o‘t bo‘lgan ehtiros kuchliroq edi. Roman Sofiyani orqasiga og‘irdi. Uning yuzini balkon oynasiga qaratdi. Pasda o‘tirgan Samir va Mira ko‘rinib turardi. Har qanday vaqtda biri yuqoriga chiqishi mumkin edi. Roman Sofiyaning kalta ko‘ylagining ortidan tursigini pastga tushirdi. Unga orqadan, shunchaki — balkonning oynasiga qaragan holatda qattiq qattiq asbobini Sofianing amiga kirita boshladi. Sofiya barmoqlarini oynaga tirab, tebranishga bardosh berardi. – Roman... Roman... iltimos... ohhh... Roman unga nisbatan mehrli edi. Bu aloqa xavf, ehtiros, qo‘rquvga aralashgan begona lazzat edi. Shunday rohatli lahzalarda ikkalasi ham boshandi. To’xtovsiz kirayotgan asbobning harakatlarida Sofianing ko’zlari suzilib yumilib ketar ammo ko’zlarini balkon oynasidan uza olmasdi. Sonlari titrar, Romanning to’xtovsiz harkatlaridan sonlaridan suv oqardi. Aloqadan so‘ng kiyimlarini to‘g‘rilab, avval Sofiya, birozdan keyin Roman tashqariga chiqdi. Samir Sofiyaning yuzidagi o‘zgarishni sezdi, ammo e’tibor bermadi. Kunlar o‘tmoqda. Endi har kuni yoki kun ora Roman Sofiyaning kvartirasiga borardi. Aloqalar doimiy, kuchli, har galgisi go‘yoki so‘nggisidek bo‘lardi. Sofiya uni yuragidan, tanasidan, miyasi va ongidan chiqarolmasdi. Roman esa... u allaqachon Sofiasiz hayotini tasavur qila olmasdi. Samir hech narsadan shubhalanmasdi. Lekin... bir kun... o‘sha kun keldi. Sofiya o‘ziga-o‘zi so‘z berib, bu aloqani to‘xtatmoqchi bo‘lgan edi. Har gal Romanning tanasi unga tegsa, qarshilik qilmoqchi bo‘lardi. Har gal o‘zini to’xtatmoqchi bo‘lardi. Ammo... har gal u taslim bo‘lardi. Endi ularning aloqalari doimiyga aylangandi. Har kuni emas, kun ora. Ba’zida kechasi. Ba’zida tush payti. Samir ishdan chiqishi bilan “Hozir boraman, sevgilim,” deb yozar, Sofiya esa unga "Sog‘indim" deb javob qaytarardi. Ammo bu so‘zlar yolg‘on edi. Chunki u shundoqqina undan avval boshqa erkak — o‘gay otasining kuchli bag‘rida qoniqib ingragan bo‘lardi. Bir kuni tushlikdan so‘ng Roman kirib keldi. Sofiya unga eshik oldida “Ehtiyot bo‘l!” deb pichirlab eshikni yopdi. Mehmonxona sokin. Deraza soyasi gilam ustida yotar, nafaslar ham eshitilardi. Roman hech qanday so‘zsiz, yirtqich kabi unga yopishdi. Sofiya xuddi kutgandek, unga orqa qilib stulga tiraldi. Roman esa orqasiga o‘tib, uning tizzasigacha ko‘tarilgan yupqa tursigini echib tashladi. Uning asbobi yirtqichlikka to‘la edi. Og‘ir, qattiq va ko‘tarilgan. Sofiya allaqachon extiroslar og’ushida edi. U qarshilik qilmasdi. Faqat tebranar, barmoqlarini stulga tirab, titrar edi. – Tezroq… – dedi u, hushtakday nafas chiqarib. Roman birdan orqa tarafdan uni kuchli bosdi. Birinchi zarb, ikkinchi... ularning ovozlari xona devorlariga urildi. Har galgi zarbadan so‘ng Sofiyaning "ohh... ahh..." degan hansirashlari kuchayardi. – Kimnikisan? – deb shitirladi Roman, unga kuchli zarba berar ekan. – Seniki... seniki... faqat seniki, — dedi Sofiya xirillagan nafas bilan. Roman uni tizzasiga olib o‘tirg‘izdi. Uni baland qilib ko‘tardi. Unga yuzma-yuz qarab, asbobni zarb bilan kiritdi. Sofiya chinqirib yuboray dedi. U labini tishlab ovozini ichiga yutdi. Ko‘zlari suzilgan, qo‘llari Romanning yelkalarini mahkam ushlagan edi. Bu aloqa — sevgidan, xiyonatdan yasalgan edi. Va bu ularning shaxsiy qaramligiga aylangandi. Ular bir-birini yeb bitirar, bir-birini yirtqichlarcha qoniqtirar, lekin yuraklari doim sevgiga to’la edi. Ikki tana bir butunday ichiki portlash yuz berib, Romanning issiq spermalari Sofinaning qinida harakatlanib, Sofianiki bilan aralarib ketdi. Uzoq, birga, hansirab. Sofiyaning ichiga to‘kildi. Ammo bularning bari... Samir uchun ko‘rinmasdek edi. Hozircha... U kun juda oddiy boshlangan edi. Samir ishdan ancha charchab qaytdi. Sofiya uni quchoqlab, yuzidan o‘pdi. Ovqat tayyor edi. Tinch oilaviy kecha edi, go‘yoki. Ammo hammomga kirgach, bu sokinlik ketdi. Yuvinib bo‘lgach, Samir artinish uchun sochiqni olish uchun qo‘lini cho‘zdi. Sochiq ilgichiga qo‘li tegdi... ammo pastga tushgan bir narsa ko‘ziga ilindi. – Nima bu?.. — dedi o‘ziga o‘zi past ovozda. U bukilib, sochiq ostidan o‘sha narsani oldi. Bu erkaklar uchun mo‘ljallangan zanjirli xoch edi. Og‘ir, erkak hidli, va chiroq nurida chaqnayotgan kichik metall xoch. Og‘irligini kaftida his qilarkan, yuragi bir lahzaga urmay qoldi. Uning miyasi darhol xotiralarni qidirdi. “To‘yda Sofiya bunday narsa taqmagandi... u hatto xochdan voz kechganini o‘zi aytgandi... Unda bu kimniki?..” Xochga yana bir qaradi. Bu xochning o‘ziga xos edi. Bu yangi emasdi. Bu ko‘p marta taqilgan edi. Ko‘zlarini yumdi. Nafas oldi. – Kimniki bu... – dedi yana o‘ziga past ovozda. Ammo u hech nima demadi. Hech qanday savol bermadi. Xochni sochiq ortiga ehtiyotkorlik bilan qo‘ydi. Sochiqni ham ilib, hammomdan chiqdi. Zohiran, hammasi oddiy edi. U televizor qarshisida o‘tirib, film ko‘rayotgandek tutdi o‘zini. Ammo yuragida shubha — qora tuman singari to‘planayotgan edi. Bir ozdan so‘ng, Sofiyaning telefoni jiringladi. U birdan irg‘ib turdi. Samir unga qaradi. Telefonni qo‘liga olib, bir lahzaga ekranga qarab qotib qoldi. Va keyin o‘zini tiklab: – "Alo Regina ha yaxshimisan…" — deb kulib javob berdi. Ammo Samir... nazarini telefondan uzmas edi. U ko‘rdi: telefonda yozilgan ism "ROMAN" edi. Sofiya "Regina" deb gapirardi, ammo ovozidagi titroqni Samir eshitdi. Juda nozik ohang, juda sun’iy kulgu. Hattoki, hansiragan ohanglar... past, ammo bor edi. Sofiya o‘zini ko‘zga ko‘rinmas aktyoradek tutardi. U kulib gapirarkan, yelkasini o‘ynatar, go‘yoki hazillashardi. – Ha, ha... men ham seni sog‘indim, ertaga kechqurun ko‘rishamizmi? Yaxshi. Telefonni qo‘ydi. Samir uning ko‘zlariga qaradi. – Kim edi? – Regian... dugonam... – dedi Sofiya osongina. – Hmm... — dedi Samir va yana televizorga qaradi. Sofiya esa hammomga yurdi. Yuragi gursillardi. Ichkariga kirib, ko‘zlari bilan darrov xochni qidirdi. Va... u yerda edi. Sochiq ortida. Yashirin, ammo juda ham ko‘rinadigan joyda. “U ko‘rmagan... u ko‘rmagan bo‘lsa kerak. Ko‘rganida, so‘ragan bo‘lardi. So‘ragani yo‘q. Demak, bilmaydi. Hech nimani bilmaydi.” — deb o‘yladi Sofiya. Xochni sekin olib, sumkasiga yashirdi. Og‘zini mahkam yopdi. O‘zini xotirjam tutdi. Ammo... Samir esa hammasini ko‘rdi. Ammo sukut saqladi. Uning ichida yong‘in yoqildi. Va bu yong‘in, hozircha, so‘zsiz edi... Samir endi hech qanday tasodiflarga ishonmasdi. Yuragini kemirayotgan bu jim shubha — uni har kuni ichkaridan kuydirar, va endi bu tuyg‘uni inkor qilish imkonsiz edi. U kechasi uxlay olmadi. Qorni orasiga qo‘yilgan qo‘llari, yuragini bosib turgandek bo‘ldi. Hammomdagi xoch, telefon orqali berilgan yolg‘on ismlar, hansirashlar, sovuq ko‘zlar... “Bu u emas. Bu men tanigan Sofiya emas.” Ertasi kuni u hech narsa demasdan ishga chiqdi. Ammo ishxonadan chiqishdan oldin mashinasida o‘tirib bir necha daqiqa internetni titkiladi. Yashirin kuzatuv kameralarini ko‘rdi. Eng kichik, simsiz, ko‘rinar ko‘rinmas, mobil telefonga ulanadigan kameralardan bir nechtasini tanladi. Ular ertasiga yetib keldi. Sofiya o‘sha kuni "Doktor ko‘rigiga ketaman" degan edi. Sofiya eshikdan chiqqach, Samir darrov ishga tushdi. Qurilmani ishga tushirib, kvartiraning har burchagini tekshirdi. Uyda bo‘lishi mumkin bo‘lgan har qanday ehtirosli, intim lahzalarni to‘liq yozib oladigan joylar tanlandi: • Mehmonxona – divan ro‘parasidagi gul donasi ichida • Yotoqxona – shift ostiga chiroq ichiga o‘rnatilgan • Hammom – yuqori tokchadagi kir yuvish parasholari ortiga. Hammasi sinovdan o‘tkazildi. Telefoniga bog‘landi. Tasvir tiniq, ovoz aniq edi. Kechasi Samir unga: – Men ertaga ish yuzasidan Samarqandga chiqib ketaman, kech qaytaman yoki ertasiga, — dedi. Sofiya quvonch bilan kulib: – Sensiz bir o’zim nima qilaman, tezroq qayt — dedi jilmayib. Ammo yuragi ichkarida gursillab urardi. Samir bu so’zlar soxta ekanligini xis qilib tursa ham, soxta so’zlarga javoban: - Men ham jonim tezroq qaytishga harakat qilaman. Samir mashinasida sekin chiqdi. Biroq u uyga yaqin joydagi ko‘p qavatli uylar orasiga haydadi. Telefoni qo‘lida. Kamera ilovasi ochiq. Unga uzoq kutishga to‘g‘ri keldi. Tushdan keyin soat 14:37 da kvartiraning eshigi ochildi. Ekranda ko‘rindi — qora sport kiyimida, kapyushoni boshida, yuzining yarmi ko‘rinmaydi. Ammo Samir bu harakatlarni, bu yurishni, bu gavdani darrov tanidi. Bu Roman edi. O‘zining qaynotasi. Sofianing O‘gay otasi. Uning xotini Sofiya... sevgilisi. Samir labini qattiq tishladi. Qo‘lidagi telefon titrardi. Yuragi esa birdan sekinlashgandek bo‘ldi. U titrayotgan qo‘llari bilan ekranga tikildi. Kamera hali yotoqxonani ko‘rsatmayotgan edi. Ammo mehmonxonadan ovozlar eshitila boshladi. – Qani, turgin shu yerga, — dedi tanish, qattiq, erkak ovoz. – Ertagacha senikiman Roman, Samir ertaga qaytadi. Sofiyaning xoxolab kuldi. Samir mehmonxona kamerasiga o‘tdi. Ko‘rgan manzara... hayotida hech qachon ko‘rmagan, hech qachon tasavvur qilmagan manzara edi. Roman tik turgan. Sofiya esa oldida tizzalab o‘tirgan. Uning oyoqlari orasiga boshini suqgan. Og‘zi bilan Romanning asbobini tinimsiz yalab so’rardi. Qo‘llari bilan ushlab, tizzalarida siljib turardi. Sofiya har harakatda og‘zini to‘liq ochishga harakat qilardi. Uning ko‘zlari pastga qaragan, qo‘llari Romanning sonlarida. Ba’zida bir qo‘li bilan asbobni yuqoriga qarab burib, tilining uchi bilan pastki tomonini yalay boshlardi. Har gal Roman "ohh..." deb shitirlaganida, Sofiya kuchaytirardi. Roman bir qo‘li bilan uning boshidan bosib, tezroq harakat qilishga majbur qilardi. – O‘sha tuni seni bu tarzda jazolaganim esimda, – dedi Roman, kulib. – Menga yoqgandi... yana jazolashingni hohlayman, — degan shivirlov Sofiyaning og‘zida asbob bo‘lishiga qaramay aniq eshitildi. Samir... telefonini titratib o‘chirmoqchi bo‘ldi. Ammo yo‘q. U ko‘rishni to‘xtatolmadi. Ekrandagi yirtqich harakatlar, uning uyidagi mehmonxona uning rafiqasi, uning ishonchi, uning bolasi — hammasi bir necha daqiqada portlab, kulga aylandi. Samirning yuragi o‘z joyidan chiqib ketgudek urardi. Orqa o‘rindiqda yotgan uzun pichoqni qo‘liga oldi. Unga qarab uzoq o‘tirib qoldi. Ko‘zlaridagi yong‘in bir zumda butun tanasini kuydirdi. - Men endi ularni o‘ldiraman... — degan o‘y uni to‘ldirdi. Ammo... keyingi daqiqa u bir so‘z esladi. Mira. Va... u yo‘nalishini o‘zgartirdi. Tungi shahar ichida suzayotgan mashina. Faralar nurida yaltirab turgan asfalt go‘yoki Samirning o‘y-xayollari singari sirg‘alib ketardi. Uning yuragi jim urayotgandek edi. Boshida aylanayotgan birgina sahna — mehmonxonada tiz cho‘kkan Sofiya, og‘zida Romanning asbobi, ko‘zlaridagi mamnunlik... Pichoq yonida. Yuragi titrab tursa-da, qo‘li hotirjam. U boshida ularni o‘ldirishni rejalashtirgandi. Ammo... Mirani esladi. “Balki u ham qurbon. Balki u ham men kabi.” Bu fikr bir lahza ichida butun o‘chni boshqa yo‘nalishga burdi. Endi Samir biror kimsani emas — haqiqatni fosh qilishni xohlardi. Va undan oldin... undan oldin ichidagi ehtirosni, alamni, istakni... chiqarishi kerak edi. Do‘kondan kuchli ichimlik olib, Miraning uyi tomon yurdi. Eshik ochildi. Qarshisida xush iforli, yengil soch turmakli, oppoq chiroyli ko‘ylakdagi ayol Mira edi. – Xush kelibsan, Samir Kiraver, — dedi u har doimgidek o‘zini tutgancha. Samir jilmayishga urindi. Ammo labining burchagida qattiqlik sezilardi. Ular dasturxonda o‘tirishdi. Ovqat tayyor. Vino quyildi. Ichkilik biroz og‘ir bo‘lsa-da, Mira shirinlik bilan o‘qilgan hazillar bilan muhitni iliqlashtirdi. Ammo Samirning ichida bir bo‘g‘iq kuch har daqiqa ko‘tarilardi. U Miraning sonlariga qarar, har safar bir oz uzoqroq to‘xtar, yelkalari orqasidan ko‘z yugurtirar, tanasining tiniqligi, ko‘zlarining bexabar ohangidan ich-ichiga qamab borardi. Ichkilikni ko‘proq ichdi. Fikrlari loyqalanmadi. Aksincha — charaqlab ochildi. U ichidan o‘yladi: “Ular mehmonxonada, qaysi joyda bo‘lmasin bir-birini yeb yotishganida bu ayol — mana shu ayol — Qani, nega menga mumkin emas?” – Yana quyaymi? — dedi Mira stakanni ko‘tarib. – Yo‘q... yetadi, – dedi Samir. Qo‘lini Miraning soniga sekin qo‘ydi. Bu harakat ohista, yengil edi. Ammo... Mira beixtiyor qaltiradi. Ko‘zlari unga qaradi. Xayron edi. Samir endi qaror qilgan edi. Hali aytmagan, lekin aytishi kerak bo‘lgan haqiqatni, tanasining harorati bilan tushuntiradi. U stuldan sekin turdi. Mira qimirlamadi. Ammo yuragi tez urardi. Samir uning yoniga bordi. Nihoyat, yuragini tilib turgan bir savol labidan chiqdi: – Ular... ularga mumkin. Bizga yo‘qmi?.. Mira hech nimaga tushindadi, cho‘chidi. – Nima deyapsan, Samir? Ammo Samir javob bermadi. Faqat sekin egilib, uning lablariga to‘satdan yopishdi... Miraning lablariga to‘satdan yopishgan Samir, o‘zini tutolmasdi. Bu o‘pich mehrli emasdi. Bu o‘pich ehtiros, alam, va qasosning portlashi edi. Ko‘zlarini yumgan Mira esa bunga tayyor emasdi — lekin tanasi, yuragi… boshqacha javob berayotgan edi. – Samir… to‘xta, bu... bu noto‘g‘ri, – dedi Mira, asta itarib. Ammo Samir uni quchoqlagancha, labidan ko‘krak tomoniga o‘tib, yengil tishlab o‘pa boshladi. Nafaslar og‘irlashdi. Mira ko‘zlarini yumdi, biroq qo‘llari hali ham uni itarmoqda edi. – Iltimos... kerak emas... bu gunoh... axir men... men Romaning xotiniman… Samir uning ko‘zlariga tik qarab, asta, ammo qat’iyat bilan shivirlaydi: – Ularga mumkin... bizga yo‘qmi? Bu so‘zlardan Mira hech nimani tushinmas, Samirni o’zidan uzoqlashtirishga harakat qilar edi. Bu nafaqat Samirning alamini, balki uning yuragidagi chuqur og‘riqni ham teshib o‘tgan edi. Biroz jimlik bo‘ldi. Faqat yurak urishlari. Nafas. Titroq. Samir uni dast ko’tarib divanga yotqazdi. Ko‘ylagining yuqori qismini yengil silkitdi — tugmalari o‘z-o‘zidan yechilganidek ochildi. Oppoq, tarang ko‘kraklar ochildi. Samir og‘zini ular tomon yo’naltirdi. Tishlari bilan so’rg’ichlarini tortqilab so’ra boshladi. Mira esa hamon qo’llari bilan uni itarishga harakat qilar, ammo kuchi yetmasdi. Tili bilan uchini aylantirib yalardi. Mira titradi. Nafasi to‘xtab qolgandek bo‘ldi. Qo‘llari yurib, tizzasidan ushlab, sonlari orasiga kirdi. Tursigini barmoqlari bilan ikki yonlama tortib, yechib otib yubordi. Mira qarshilik befodaligini tushina boshlagandi, ammo shunday bolsada kuchsiz harakat qilardi. Ko‘zlarini ochdi, oyoqlari orasida ishqalanayotgan qo’l harkatlaridan extiroslari uygona boshlagandi. Ko’zlari Samirga qaratolgan, ko‘zlarida “qil” degandek bir jim iltijo bor edi. Samir unga asta asbobini ishqalab, tizzalab asbobini kirita boshladi. Ko‘zlarini olib qochmagancha, uning orasiga haraatlarini tezlashtirdi. Miraning immmmmm immmm deb ingrashi unga o’zgacha tasir qilardi. Harorat... yumshoqlik... – Ohh... – dedi Mira. Boshini yostiqqa bosdi. Lablarini tishlab. Samir harakatni sekin boshlab, tezlashtirdi. Har bir zarba chuqurroq, asta tezlashayotgan. Divan astoydil silkinardi. Miraning oyoqlari orqaga tortildi. Samir belini egib, to’xtovsiz Mirani sikardi, so‘ng bir soniyaga to‘xtab, oxirigacha tiqib chiqaradi. – Qanday rohat... – pichirladi Samir. Mira nafas oldi, sekin “Tezroq... kuchliroq...” deb shipshidi. Samir zarbalarni kuchaytirdi. Endi u Miraning tanasini bo‘ysundirib, devorga bosayotgandek edi. Har harakatdan keyin Mira baland ovozda ingrardi. – Qani, baqir baqir yana yana immm? – dedi Samir. Mira labini tishladi. Qarshi javob bermadi. Boshini ohangda silkitdi. – Senga hohlaganingni beraman, Samir... hohlagancha... Ular bir vaqtning o‘zida boshandilar. Samir o’ylab o’tirmasdan Miraning ichiga bo’shandi. Mira chinqirib, belini qattiq orqaga tortdi. Titrog‘i butun tanasini qamrab oldi. Aloqadan so‘ng ular holsiz yotib qoldi. Mira Samirning ko‘ksiga boshini qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Nafas og‘ir. Ammo hayollarida nima qilib qo’yganini o’ylab tinchlana olmasdi. Ammo Samir uchun bu hali yetarli emas edi. Uning ehtirosi yanchilgan emasdi. U yana o‘rnidan turdi... va Miraning og‘zini ko‘z ostiga oldi... Divanda ko‘kraklarini qimirlatib, nafasini to‘g‘rilayotgan Mira charchagan ko‘zlarini shiftga qadarkan, tanasining hali ham titrab turganini his qilardi. Samir esa yonida yotar, ammo ko‘zlarida hali so‘nmagan yong‘in bor edi. Uning ichidagi o‘ch hali o‘chmagan edi. Samir asta o‘rnidan turdi. Ko‘kragidan ohista tushgan Miraning boshini qo‘llari bilan quchdi. Barmoqlari uning silliq sochlari orasiga botdi. So‘ng asbobini sekin Miraning lablariga yaqinlashtirdi. Mira ko‘zlarini ochdi. Ko‘zlarida bir oz hayrat va bir oz ikkilanish bor edi. – Samir… bu... bu yetmadimi? Samir asta, past ovozda, ammo qat’iy ohangda dedi: – Yo‘q, Mira. Men hohlayman... seni…. U asbobini Miraning lablariga tekkizdi. Issiq, puls urayotgan uchi ohangda yurak urishidan xabar berardi. Mira bir zum ko‘zini yumdi. Nafas oldi. So‘ng... lablarini sekin ochdi. Asbob asta og‘ziga kirib bordi. Dastlab pastga tushmadi — faqat lablar orasida asta harakatlandi. Samir barmoqlari bilan boshini ushlab, asta silkitdi. Til uchi bilan asbobning pastki chetini yalab, yengil harakat bilan yuqoriga qarab siljidi. Ammo Mira ojiz emasdi — u bo‘ysunardi. Samir og‘ziga to‘liq kirgach, boshini biroz bosdi. – Qani... ko‘rsatchi, ... – dedi u xirillagancha. Mira pastdan yuqoriga qarab, ko‘zlarini yumdi. Og‘zida harakatlar asta tezlashdi. Til harakatlanar, ba’zan yalab, ba’zan so‘rib, ba’zan boshini sekin orqaga olib, asbobni chiqarib, yana qayta chuqur oxirigacha og’ziga olardi. – Shunaqa... shunaqa... Mira, – dedi Samir, ko‘zlarida ehtiros o‘ti bilan. Samir harakatni kuchaytirdi. Endi boshini ikki qo‘li bilan qattiq bosdi. Og‘iz ichida “chak-chak” ovozlar, lablar orasidagi ho‘l tovush, til harakati va Miraning qaltirab yutayotgan nafasi xona devorlarida aks sado berayotgandek bo‘ldi. U asta boshandi. Og’ziga to‘liq to‘kildi. Ammo asbobni chiqarmadi. Mira ko‘zlarini katta ochdi, ammo so‘zsiz bo‘ysundi. Tilining orqasiga yig‘ilgan issiq suyuqlikni yutdi. Nafas oldi. Ko‘zidan bir tomchi yosh tushdi — bu og‘riq emasdi. Bu taslimlik edi. Samir asbobini asta chiqarib, sekin uni siladi. Mira og‘zini ochgancha, hozirgina ro‘y bergan hislarni o’ylab boshi pastda qoldi. Bir necha daqiqa sukut. Nafaslar og‘ir. Yuzlar qizigan. Ko‘zlar jim. Samir uning yuzini silab: – Endi... endi navbat haqiqatga, – dedi. Samir divan chetida, pastga tikilgancha o‘tirardi. Tanasi hali yangi boshanish rohatida edi, ammo yuragi yana qattiqlashgan, zo‘r berib urardi. Miraning sochlari yelkasiga to‘kilib yotardi, boshi orqasida, lablari ochiq, ko‘zlari shiftga qadalgandi. Ular nafaqat yalang‘och — ular bir-birining ichiga qarab yotgan edilar. Samir nihoyat gap boshladi. – Mira... Mira sekin boshini burdi. Lablaridagi rohatning ilikda qolgan titrog‘i hali yo‘qolmagan edi. – Men bugun ularni ko‘rdim. – Kimni? — dedi u, yuragi to‘xtab qolgandek. Samir telefonini oldi. Ekranni ochdi. Kamera arxividan videoni tanladi. Sekin, jim turib, telefonni Miraning qo‘liga berdi. Mira bir necha daqiqa jim qaradi. Ekranda mexmonxona, Shiftdagi kamera rakursida. Roman tik turgan. Uning oldida tiz cho‘kkan Sofiya. Og‘ziga tiqilgan asbob. Og‘zini ochgancha, boshini orqaga silkitib, harkatlanardi. Roman esa boshidan bosib, og‘ziniga berardi. Sofiyaning ingrashi, Romanning past ovozda "meniki bo‘lgin" degan pichiriq ovozlari... hammasi aniq eshitilardi. Miraning qo‘lidan telefon sirg‘alib tushdi. U joyidan qimirlamadi. Ko‘zlari ochiq. Nafasi yo‘q edi go‘yoki. – Samir… bu… bu rostmi?.. – Kamerani o‘zim o‘rnatganman. Har kuni u ketganimdan keyin u keladi. Har kuni. Va… Mira… bola ham Romanniki. Men ishonchim komil. Men himoyasiz qilmaganman biror marta ham. Mira gapirmadi. O‘rnidan turdi. Yurmasdan, oyoqlarini yig‘ishtirmasdan, yalang‘och holatda stulga o‘tirib qoldi. Uning ko‘zlaridan yosh emas — sovuq, jimlik, titroq. – Demak... uyda ham… men uxlayotgan payt… bu uyda… men ishda bolgan paytlarim…. Samir yaqinlashdi. Unga qo‘l cho‘zdi. O‘tirib, boshini quchdi. – Sening ko‘zingda nima borligini ko‘rdim men. Sen... sen yolg‘izsan. Mira sekin boshini Samirning yelkasiga qo‘ydi. Yig‘lamadi. Lablarini biroz titratdi. Nafas oldi. So‘nggina shivirladi: – meni olib bor ... Samir unga qaradi. Ularning o‘rtasida tilda emas — tanada, yurakda, ko‘zda bitta til paydo bo‘ldi. Qasos. Ham sevgiyam. Kvartira eshigi ochiq emas edi. Samir kalitni ilindi. Mira sekin yurdi. Ichkaridan hammomdan bug‘ va engil ingrash ovozlari eshitilib turardi. Ular yurdi. Nafas olmay. Harakat tovushsiz. Poyafzallar yechilgan. Yaqinlashishdi. Eshik orqasidan eshitildi: – Ha... shunaqa... tilingni aylantir... chuqurroq... – Mmhh... mhh... Roman... Shu on... Eshik ochildi. Roman – to‘liq yalang‘och. Asbobi – Sofiyaning og‘zida. Sofiya tizzalab o‘tirgan. Uning ko‘zlari qop-qorong‘u ehtirosda. Lablar orasida oqayotgan suyuqlik, pastga tomayotgan quyuqlik, ko‘zidagi extiros... Va hammom eshigida – Mira. Uning ko‘zlari bir necha soniyaga butunlay qotib qoldi. Orqasida esa – Samir. Qo‘lida pichoq. Roman bir lahzaga qotib qoldi. Sofiya esa hali nima bo‘layotganini tushunmay, og‘zida asbob bilan boshini burdi. – Onajon...?! Mira chinqirib yubormadi. Faqat bir qadam tashladi. Sofiyaning oldiga bordi. Uning yuziga qarab, hech qanday so‘zsiz... qattiq tarsaki tushirdi. – Meni endi ona deb atama. Yo’qol…….... – dedi Mira sovuq, so‘zsiz, muz ohangda. Samir bir narsa deyishga urindi. Ammo kerakmas edi. Barchasi aytilgan edi. Sofiya yig‘lab yubordi. Roman qimirlay olmadi. – Chiqib ketinglar. Ikkalang ham. Hozir. Shu zahoti. – dedi Mira. Roman so‘zsiz kiyimini oldi. Sofiya shalviragan holatda yurdi. Eshik yopildi. Ichkarida – faqat Mira va Samir. Tashqarida – ikki yalang‘och jasad singari Roman va Sofia qoldi. Xona ichida hali ham og‘zaki aloqaning nam, iflos tovushlari aks-sado berayotgandek edi. Ammo ular allaqachon chiqib ketgan. Faqat Mira va Samir qolgandi. Mira jim o‘tirardi. Divanning chetida. Qo‘llari sonlariga mahkam bosilgan. Labini tishlagan. Ko‘zlari shiftga qadalgandi. Ammo... ko‘zlarida yosh to‘lib chiqayotganini yashira olmayotgandi. Samir unga yaqinlashmadi. Faqat tikilib qaradi. Sekin o‘zini oldi. Qadam tashladi. Divanning yoniga o‘tirdi. Qo‘li bilan sekin Miraning yelkasiga tegdi. – Mira... men... afsusdaman..... Shu payt Mira birdan yuzini burib, to‘satdan yig‘lab yubordi. Ovozsiz emas, yurakdan chiqqan, og‘ir, yillar davomida to‘planib qolgan qiyinchiliklar, xiyonatlar, yolg‘onlar, va kechirimsizliklarning faryodi edi bu. – Samir... men ularni ... qanday sevganman... qanday ishonib, o‘zimdan kechganman ular uchun harakat qildim... Evaziga endi nima oldim? Mening oilam yo‘q... men... men hech kimga kerak emasman... Samir so‘zsiz, unga qo‘l uzatdi. Bag‘riga tortdi. Mira ko‘z yoshlarini uning ko‘ylagiga to‘kdi. Nafasi titradi. – Men ketaman. Endi bu yerda turolmayman, – dedi o‘rnidan turishga urinar ekan. Samir asta uni yelkasidan ushlab to‘xtatdi: – Yo‘q. Bunday axvolda ketmaysan. O‘zingni qo‘yishga joying yo‘q hozir. Qol. Hech bo‘lmasa bir kechaga. Mira indamadi. Bosh irg‘ab “xo‘p” degandek bo‘ldi. Samir uni mehmonxonaga olib kirdi. Yorug‘likni pasaytirdi. Bar javonidan yengil ichimlik olib, ikkita stakanga quydi. Bittasini Miraga uzatdi. Mira ichdi. Ko‘zlarida hozir yig‘i emas, balki charchoq va bo‘shliq qolgan edi. – Men o‘zimni bu dunyoda shunchalik keraksiz his qilyapman... Samir, men hatto qizimga ham, hech kimga kerak emasman... – Shunaqa deb o‘ylama. Men hozir seni yoningdaman. Shunchaki vaqt kerak. Mira bir zum Samirga qaradi. Unga ishonayotgandek qaradi. Keyin stakanni qo‘ydi. Boshini orqaga tashladi. So‘zsiz, sekin ko‘zlarini yumdi. Bir necha daqiqa ichida og‘ir nafas olishga o‘tdi. U uxlab qolgan edi. Samir stakanni stolga qo‘ydi. O‘rnidan turdi. Balkon eshigini ochdi. Sovuq havoni chuqur yutib, sigaret yoqdi. U balkonda turib, ichkaridagi Miraga qaradi. Charchagan, biroq hali ham kuchli ayol. Ichkarida titragan yurak. Tashqarida jim tun. Sofiya va Roman endi Miraning uyida yashamasdi. Ular shaharning boshqa chekkasida joylashgan kichik mehmonxonaga ko‘chib o‘tishdi. Hech kim ularga ortiqcha so‘z aytmadi — ular ham sukut saqlashdi. Mira esa o‘z uyida yashar, lekin har kuni to‘satdan eshik qarab ketardi — go‘yoki kimdir qaytadigandek. Samir ham o‘z uyida. Lekin unga ham hamma narsa endi boshqacha ko‘rinar edi. Har gal u Miraning ovozini eshitgandek bo‘lardi. Telefoniga kelgan oddiy xabar ham yuragini silkitar edi. Ular bir-biriga yaqinlashayotganini sezishardi. Hali sevgi emas. Lekin… issiq bir narsa paydo bo‘layotgan edi. Bu narsa so‘z bilan aytilmasdi. Ko‘z bilan aytilardi. Jim qarashlar, sokin "salom"lar, tasodifiy qo‘l tegishlari... Yurakdagi dog‘ asta-sekin ko‘kargan bog‘ga aylanishi uchun — vaqt ketyapti. Ammo ikki qalb endi bir-birini yo‘qotishni istamasdi. Yuraklar ko‘z bilan so‘zlardi. Til ortiqcha edi. Eshik yopilishi kerak edi. Ammo... Mira bir lahzaga to‘xtadi. Samir hali burilmagan edi. Mira uning bilagidan ushlab qoldi. – Qol... bugun ketma... Samir sekin burildi. Ko‘zlarida hayrat emas — tushungan bir istak, aytilmagan bir iltijo bor edi. Mira hech nima demadi. Faqat qo‘lini ushlab, uni mehmonxonaga qayta yetakladi. Yorug‘lik sust edi. Radio ohangi hali ham fonida eshitar, lekin endi yurak urishlari ustun bo‘lib borardi. Samir uning qarshisida to‘xtadi. Uzoq tikilib qaradi. So‘ng sekin egilib, yana bir bor o‘pdi. Bu safar chuqurroq. Nafas qizigan. Yurak qattiqroq urgan. Mira qo‘llarini Samirning bo‘yniga qo‘ydi. Ularning lablari bir-biriga yopishdi. Nafaslar haroratini his qildi. Samir qo‘llari bilan uning yelkasiga tushdi. Ko‘ylagini sekin yechdi. Mira qarshilik qilmadi. O‘zi ham ko‘ylagini yelkasidan tushirdi. Ko‘kraklari ochildi. Nafasi sekin lekin chuqur tortildi. Samir tili bilan uning ko‘krak uchi atrofida aylana chizdi. Mira titradi. – Samir… davom et… — dedi u, yengil ingrab. Samir sekin tizzalab uning belini silab, tizzalari orasiga tushdi. Tursigini ohista yechdi. Mira hozircha yotmadi — u Samirning boshini boshi bilan yengil quchib, labidan o‘pishda davom etdi. Bu o‘pishlar asta yurak urishlarini kuchaytirardi. So‘ng, Samir uni sekin divanga yotqizdi. O‘zining ust-boshini yechdi. Asbobi shishgan, issiq va tayyor edi. Mira oyoqlarini ajratib, belini ko‘tarib qarshi yotdi. Ko‘zlari Samirga to‘la bo‘lib tikildi. Samir asta o‘zini pastga tushirdi. Asbobining uchini sekin Miraning issiq ho‘l asaldoniga tekkizdi. Mira “aaah” deb bir ohang chiqardi. Harakat sekin edi. U asta kirib bordi. Mira nafasini ushlab, ko‘zlarini yumdi. Ularni tanasi birlashayotgan edi. Bir zarba... so‘ng yana biri... asta... so‘ng kuchayib boradigan... har bir harakatda yurakdagi og‘riq chiqar, tanadagi ehtiros bilan aralashib ketardi. Mira endi asta gapirayotgan edi: – Ha... shunaqa… men… shunchalik uzoq kutganman… seni… bu iliqlikni… Samir har zarbada uning belini ushlab, chuqurroq kirar, pastdan ko‘zlariga qarab yutardi. Ular o‘zaro nafaqat tanada, balki ruhi bilan bog‘lanayotgan edilar. Mira birinchi bo‘lib boshandi. Tanasi titradi. Qo‘llari Samirning orqasidan mahkam ushlab qoldi. Samir ham kuchayib borib, chuqur ingrab, ichkariga to‘kildi. Nafasi og‘ir edi. Divanda bir necha daqiqa jim yotishdi. Faqat yurak urishi va nafas ovozi. Samir uni bag‘riga oldi. Mira boshini ko‘ksiga qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Labida yengil jilmayish. – Rahmat… — pichirladi Mira. Samir faqat peshonasidan o‘pdi. Bu javob edi: “Men sen bilanman.” ----- Xonada havo zaryadlangandek edi. To’rt kishilik dasturxon yozilgan. Shu on, bu yerda faqat to‘rt yurak kelajagini hal qilmoqchi edi. Mira asta boshini ko‘tarib, ko‘zlarini devordagi soatga qadadi. Yuragi og‘ir urayotganini bildirmaslikka urinib, stakandagi suvni og‘ziga olib, asta yutdi. Derazadan Romanning mashinasi ko‘rindi. Ustidan sal qo‘shilgan chang, uzoq yurganlik belgisi edi. Orqasidan tushgan Sofiya — ko‘zlari yerni kovlab kelardi. Ko‘ngli bo‘sh edi. O‘q yutishga kelayotgandek edi go‘yo. Samir esa mehmonxonaning burchagida allaqachon o‘tirgan, jim. Boshini biroz egib, har bir harakatni ichkaridan tomosha qilayotgandek ko‘rinardi. Eshik ochildi. – Salom... – dedi Roman. Ovozi past, istihola bilan. Mira bosh irg‘ab, stulga ishora qildi. – O‘tiringlar. Stol atrofida to‘rttasi o‘tirishdi. Suv shovullamaydi. Hatto soat ham go‘yoki urmay qolgandek edi. Nihoyat, Samir jimlikni buzdi: – Yaxshi, sizdan hech kim kechirim kutmayapti. Mira qaradi. Keyin, unga to‘g‘ri qarab turgan Roman so‘z boshladi: – Men... men birinchi aytaman. Hammaning ko‘zi unga tikildi. – Mendan xafa bo‘lishingni tushunaman, Mira. Ammo bu narsa... Sofiyaga nisbatan tuyg‘ularim... ular oddiy hirs emas. Men bu tuyg‘udan qochishga urindim. Men xohlamadim... lekin... U yutindi. – Men uni sevib qoldim. Bilaman, bu qanday eshitilishini... lekin men chindan ham sevaman. Mira uning ko‘ziga qaradi. Nigohi o’tli, ularda Sofia ko’rinar edi. Sofiya ko‘zlarini yumib, chuqur nafas oldi. Keyin asta, titroq bilan gapira boshladi: – Men... bilaman, siz meni kechirolmaysiz. Ona, men... qornimdagi bola Samirniki emas. Romandan. Faqat... bu bilan kimnidir yo‘qotish niyatida emasman. Faqat yolg‘on bilan yashagim kelmadi. Mira bir zum yuzini burdi. Ko‘zlarini to‘xtovsiz stakanga qaratdi. So‘ng sekin boshini ko‘tarib, sokin, lekin qattiq ovozda so‘z qildi: – Yaxshi. Endi mening navbatim. Samir unga yonidan qaradi. Mira sekin, so‘zlarini tanlab dedi: – Shu vaqt ichida men o‘zimni o‘lik kabi his qildim. Ammo... meni hayotga qaytargan odam ham bor edi. U Samirning qo‘lini sekin tutdi. – Bu inson... meni tingladi. Mening yonimda bo’ldi va eng muhimi — meni inson ekanligimni his qilishimga sababchi bo‘ldi. Roman chuqur yutindi. Ko‘zlari yerga tushdi. Sofiya esa, o‘zini ushlab, qimirlamay qoldi. Samir og‘ir, ammo tiniq ohangda gap qildi: – Men Mira bilan birga bo‘lishni istayman. Uni himoya qilmoqchiman. Mira davom etdi: – Biz sevgi bilan boshlamaganmiz. Balki ehtiyoj, bo‘shliq, tushunishdan... lekin endi... bu tuyg‘u haqiqatga aylangan. Xona jim. Na bir nafas, na bir so‘z. Sofiya asta: – Men… bilmadim… Roman esa sekin boshini irg‘ab dedi: – Men ham hech kimdan kechirim kutmayman. Lekin, rost gap uchun rahmat. Mira asta bosh irg‘ab: – Bugun kimdir ketadi, kimdir qoladi. Bu hayot. Nafrat qilmayman. Ammo kechirmayman ham. Shunchaki — qabul qilaman. So‘zlar tugadi. Yuraklar jim turdi. Uchrashuv — nihoyasiga yetgandi. Tun Tashqarida yengil shamol. Hamma ko‘chalar jim, lekin bu ikki xona ichida — yuraklar hali uxlamagandi. Mira qahva ustida Samir bilan suhbatda. Yuraklar yaqin. O‘tmish og‘ir, lekin yurak endi harakatga tayyor. Samir unga tik qaraydi, u esa charchagan, ammo ko‘zlari bilan uni tinglardi. — Men senga bir narsa aytmoqchiman, — dedi Samir asta. — Men hali hech kimga bu darajada suyanmaganman. Mira unga yonboshladi. Yelkasiga boshini qo‘ydi. — Men esa... sen bilan birinchi marta o‘zimni tirik his qildim. Ular sekin o‘rinlaridan turishdi. Xona yengil chiroqda. Ular sekin yotoqxonaga o‘tishdi. O‘sha zahotiyoq — devor ortida, mehmonxonadagi eshikdan shivirlovchi ovozlar eshitila boshladi. Romanning ovozi: — Men seni sevaman... Sofiyaning ingragandek ohangi: — Men ham seni sevaman... Mira to‘xtadi. Samir ham. Ular bir-biriga qaradi. Eshitishardi. Yuraklar g‘alayonli. — Boshqa xonada ular... – dedi Mira, o‘zini ortga tortayotgandek. — Bilsam ham, seni istashimni to‘xtata olmayman, — dedi Samir. — Endi orqaga yo‘l yo‘q. Mira unga qaradi. Ko‘zida bir nechta tuyg‘u aralash: og‘riq, g‘urur, ishtiyoq... va tayyorlik. Ular birga to‘shakka yotishdi. Yotoqxona yarim qorong‘i. Yon chiroqdan tushgan iliq nurlar devorlarda soya o‘ynatardi. Ular jim. Faqat yurak urishi eshitilar, go‘yoki xonaning yuragi ham ular bilan birga urayotgandek edi. Samir asta Miraning oldiga bordi. Uni yuzidan ohista silab, sochlari orasidan lablariga yetdi. O‘pish — uzoq, ho‘l, cho‘zilgan edi. Mira bu o‘pishni yuragida his qildi. Bu shunchaki lab tegishi emas — bu sinish, va undan keyingi ichki yechilish edi. Samir uning bo‘yinlarini o‘pdi. Ust-ko‘ylagini sekin yecharkan, qo‘llari titradi — hayajon emas, istak edi bu. Har bir ochilgan joy — yangi maydon, yangi sezgi. Miraning ko‘kraklari ochilganda Samir ularni ikkala kafti bilan ushlab, birin-ketin lablariga olib bordi. U ularni shunchaki emib emas — ehtiros bilan yalab, tilining uchini aytmas zarracha singari aylantirar, har tishlaganda Miraning yengil ingrashi eshitilardi. – Menga shuni ber... butunlay... – dedi Samir, past, bo‘g‘iq tovushda. Mira javoban unga belini tirab, tizzalari orasini yengil ochdi. Samir yotoqqa tizzalab chiqib, sekin tursigini pastga tushirdi. Uni asta tizzasidan ushlab ko‘tarib, tilining uchi bilan ichki sonlariga tegdi. Mira "aaahh..." deb titradi. Qo‘llari yelkalarga yopishdi. Samir asta pastga, ichkariga kirar, lablari uning asaldoniga tegdi. Tili u yerda aylanar, pastga bosilar, har turtishda Miraning og‘zi ochilib, ingragan ovoz chiqardi. – Uff... Samir... iltimos...... – dedi Mira nihoyat, tomirlari tortilib. Samir ustiga chiqdi. Asbobini unga tekkizdi. Unga to‘liq qarab: – Men seni sevaman – dedi. Va bir zarb bilan ichkariga tiqdi. Mira "aaahhh—!" deb og‘iz ochib titradi. U o‘zini bu darajada to‘lib ketgan, ichkaridan to‘la qondirilgan holda his qilmagan edi. Samir har harakatda chuqur tiqar, sonlarini qattiq ushlab, ichkarida tebranar edi. Mira har zarbada harakat bilan javob qaytarar, sonlarini yuqoriga ko‘tarib, belini egardi. – Meni... bu kechani... eslab qol... – dedi Samir. – Bu kecha... hayotimdagi eng qadrlisi... – deb javob berdi Mira. Ular harakatni davom ettirishdi. Samir uni ustiga o‘girib, orqasiga olib, dog style holatga o‘tkazdi. Tizzasiga tiralgan Mira og‘ir nafas olar, u esa orqasidan tiqar, ikki qo‘li bilan ko‘kraklarini ushlab, ularni ezib, titratardi. Miraning ingrashi devorga urilar, devor ortidagi Sofiya va Roman esa bu ovozni to‘liq eshitayotgan edi. Ular eshitar... va javoban kuchayishar... Samir asbobini chiqarmagan holatda boshanishga yaqinlashar, Miraning ichki ingragani: – Ichimga... to‘k... men sendan qochmoqchi emasman... Samir oxirgi zarba bilan ichkarida boshanib, nafasini bo‘shatdi. Qo‘llari orqasida. Boshini Miraning yelkasiga qo‘yib, ko‘zlarini yumdi. Divanda birga yotib qoldilar. Nafaslar endi bir-biriga mos urilar edi. Bir necha daqiqa — faqat yuraklar so‘zladi. Mira ko‘ylagini yechgancha yotoqda yonboshlab yotar edi. Samir uning yelkasidan o‘pib, lablarini sekin pastga sirg‘alay boshladi. Har bir o‘pish — ishtiyoq, yurakdan chiqqan istak edi. Mira uni tizzalari bilan quchib, asbobini qo‘llari bilan tutdi. — Meni to’ydir... bugungi kechani oxirigacha... – dedi u nafas ichida. Samir uning ustiga chiqdi. Asbobini ho‘l asaldoniga tekkizib, ichkariga birdaniga tiqdo. Mira titradi. — Aaahh... ha... shunaqa... – uning ilk ingrashi xonani to‘ldirdi. Uning bu ohangi devor ortiga — Sofiya eshitadigan darajada aniq yetdi. Sofiya divanga orqasini tirab, oyoqlarini ko‘targan holda Romanni harakatlaridan zavqlanardi. Roman har harakatda chuqur nafas olib, uning ko‘kraklarini tishlab ezar, belini kuch bilan silkitar edi. — Meni unutmagin... bu kecha bizniki... – dedi Sofiya. U ingradi. Nafasi titradi. Ovozi baland bo‘ldi. Shu payt devor ortidan kelayotgan Miraning tovushini eshitdi. Sofiya boshini burdi. — Ular... – dedi u Roman qulog‘iga – ular bizni eshitadi... Roman asta jilmaydi: — Unda ovozingni eshitgudek qilaman. U harakatni kuchaytirdi. Zarba chuqurlashdi. Sofiya "AAHHH!" deb chinqirdi. Devor orqasidan baland ovozlar almashina boshladi. Miraning ingrashi — Romanning harakati bilan to‘qnashadi. Sofiyaning faryodi — Samirning zarbalariga turtki bo‘ladi. Har biri — bir-biridan ustun bo‘lishni istaydi. Samir Mirani orqasiga o‘girib, dog style pozasida, kuch bilan tiqib sikardi. Barmoqlari bilan ko‘kragini ezdi, belini tortdi. Har bir harakatda ingragan Mira: — Men... seni his qilgim keladi... ohhh... Samir boshanishga yaqinlashdi. Ammo... devor ortidan kelayotgan Sofiyaning faryodi uni tutib qoldi. — Eshetdingmi? – dedi u. — Ha, – dedi Mira. – Men... sendan ko‘proq narsa xohlayman. Ko‘rsat, Samir... Va u yana kuchaytirdi. Roman Sofiyani o‘ziga o‘girdi. Yotoqning chetiga o‘tqazdi. Uni tizzasiga o‘tkazib, ustiga chiqdi. Asbobini yuqoridan pastga siljitib kirganida, Sofiya ingrab “ooohhhh... Roman!” deb chinqirdi. Roman uni o‘pdi, so‘ng: — Devordagi tovushlar senga yetadimi? — Yetmayapti. Ko‘proq... kuchliroq... – dedi Sofiya, ko‘zlarida yumib. Roman uni yotqizib, sonlarini ajratib, kuch bilan sikib, har zarbada unga: — Bu sening tanloving edi... bu — bizning sevgimiz... Har bir zarbada devor silkinayotgandek edi. Ichkarida — ikki tananing qarsillagan zarbasi, nam tovushi, va ohangli ingrashlar. So‘ng... ikki xonada bir vaqtning o‘zida ikki faryod eshitildi. Mira va Sofiya... ikki ayol bir vaqtda, ikki erkak tomonidan qoniqtirildi. Samir va Roman — har biri boshanib, tanasini titratib bo‘shashdi. Tana sukunatga o‘tgan, ammo yurak — hali ham portlayotgan edi. Soat tungi 02:31. Ikki xona. Ikki to‘shak. Ikki ayol. Ikki erkak. Bir to‘lqin. Devor ortidan kelayotgan ingrashlar birdaniga kuchaydi. Biri balandroq, ikkinchisi undan o‘tishga urinayotgandek. Harakatlar ko‘paydi, nafasing yetmay qolayotgandek bo‘ldi. Mira Samir ustida, belini egib, u bilan bir tana bo‘lib, har bir zarbada kuchli nafas chiqarardi. Barmoqlari to‘shakka qattiq yopishgan, oyoqlari qaltirab silkinardi. Ko‘zlari ochiq — shiftga tikilgan. Ichida portlash yaqin. – Samir... men... men.. hozir... hoziiiirr... Samirning zarbalari kuchaydi. Uni belidan qattiq tortdi, asbobini chuqurroq tiqdi. Tanalar bir-biriga urilardi. Har harakatda — ho‘l tovush, ter, va titroq. Mira birdan: — AAAHHHHHH...! — deb chinqirdi. Orqa qismidan tortilgan, ichiga chuqur kirgan asbobidan u chinqirdi. Boshini orqaga otib, lablarini tishlab, ko‘zlari ochiq, nafaslar uzilgancha, butun tanasi bilan bo‘shashdi. Uning sonlari titradi. Nafas to‘xtab qoldi. Keyin birdan kuchli “ahhh” bilan tana bo‘shadi. Samirning asbobi haqi hali hamon amida edi. Mira va Sofiya — ikkalasi ham hozir butunlay bo‘shagan. Biri divan ustida, biri yotoqda. Sochlar chalkash, terli tanalar, titroq sonlar, jim ko‘zlar. Samir va Roman — haliyam harakatdan so‘ng nafas olar, ammo ichida yong‘in davom etardi. Yurak — hanuz urar. Nafas to‘xtagan, ammo yurak — hali to‘xtamagan edi. Yuraklar endi jismda emas. Endi ular boshqa darajada urayotgan edi... Tunda haliyam sokinlik. Biroq uying ichida nafaslar yangrayapti. Yotoqdagi tanalar, ehtirosdan keyingi jimlik ichida entikib yotgan ikki ayol. Mira – yuztuban, belidan pastga hech narsa yo‘q, to‘shakda yonboshlab yotardi. Sochlari yelkaga to‘kilib tushgan. Ko‘zlari yumuq, lablari ohang ichida. Sofiya – divanda, tizzasini bukib, chalqancha holatda, bir qo‘li ko‘kragida, bir qo‘li sonida, belida Romanning issiqligi hali ham sezilib turardi. Roman asta ko‘zini ochdi. Nafasi hali tiklanmagan. U asta o‘rnidan turdi. Faqat tursikda. Sochlari chalkash — ichki yengillik bilan to‘la. Samir ham yotoqda Mirani quchoqlab yotar edi. Ammo u ham asta o‘rnidan turdi. Miraning yelkasi, tizzasi ochiq. Uning ustidan sirg‘alib chiqdi. Faqat tursikda. Ikkalasi ham uy ichida tovushsiz yurdih, hech qanday shoshilishsiz. Go‘yoki har ikkisining yuragi bir vaqtning o‘zida uyg‘ongan edi. Balkon eshigi ochildi. Roman va Samir – ikki erkak – yonma-yon chiqishdi. Har biri qo‘lida bitta sigaret. Hech nima demasdan o‘t yoqishdi. Yonlarida faqat shamol. Tepada to‘lin oy. Ular jim. Faqat tutun yuraklaridagi so‘zlarni havoga olib chiqardi. Samir sigaretni og‘zidan olib, ufqqa qaradi. Roman esa, balkondan orqasiga — ochiq eshiklarga qaradi. Mehmonxona – ochiq. Divan — yoritilgan. Va u yerda... yalang‘och holatda, bir tizzasi egilgan, bir qo‘li ko‘kragida yotgan Sofiya ko‘rinardi. Qarasam... Mira ham asta o‘zini buribdi. Yostiqqa yuz qo‘ygancha, yarim ochiq tanasi bilan unga qarab yotardi. Ikkala ayol ham ularni ko‘rdi. Ko‘zlari yumuq emas edi. Ko‘zlar to‘qnashdi. Bir soniya... va so‘ng: Sofiya jilmaydi. Mira jilmaydi. Roman va Samir esa sigaretni yana og‘ziga oldi. Nafas oldi. Yuraklar urmay qo‘ymadi. Ular tanlov qilgan, va tanlangan insonlar edi. Javob berilmagan savol qolmadi. Ular — o‘z haqiqatining yakunida edi. Yengil shamol ko‘ylaklar ustidan emas, yurak ustidan o‘tdi. Tamom. E'tiboringiz uchun raxmat! By S.A.