Oppam emasdi u... Men o‘sha kuni ishdan ertaroq qaytdim. Uy jimjit. Lekin havoda qandaydir yangi hid bor edi — xuddi tanish bo‘lmagan, ammo yurakni uyg‘otuvchi ayol ifori. Oshxonadan o‘tib yotoqxona tomon yurayotganimda, mehmonxonadagi divanda o‘tirgan bir ayol ko‘zimga tushdiyu, hayron bo‘ldim. Sochlari yelkasiga tushgan, ko‘zlari qora, jiddiy, ammo beg‘ubor. O‘rnimda to‘xtab qoldim. U boshini ko‘tarib menga qaradi. Ko‘zlarimiz to‘qnashdi. Undagi jilmayish... Xuddi allaqachon meni biladigandek qaradi. Men esa xuddi uning ichidagi sirlarni ko‘rgan kabi titrab ketdim. — Salom, men Shahnoz. Dadangizning... rafiqasining qizi bo‘laman, — dedi u, lablari bir oz qaltirab, so‘roqsiz uyga kirib olgani uchun uzur so‘rab qo‘ydi. O‘zimni tutdim. Bir necha oy avval dadamni uylantrib qo‘ygandim. Ustozimning beva opasiga, sovchi bo‘lib o‘zim borganim uchun o‘gay onam tez rozi bo‘lgandi. Kareyada o‘qib, o‘sha yerda turmushga chiqib ketgan, hozirda ajrashib lekin u yerda ishlayotgan qizlari borligini bir necha bor eshitgan edim. Tasavurinda ko‘z oynakli, aqilliy ammo biroz sodda qiz edi, o‘gay opam. Ha, “O‘gay opa” deyishim kerak, lekin ko‘rdimki u shunchaki opa emas, u yigit qalbini chulg‘aydigan, istakni yoqib yuboradigan ayol! Ilk tassurotim, — Kareya pop yulduzlariga taqlid qiladigan o‘tli nigohli, kirishuvchan, nihayatda nozokstli ayol, qarshimda turardi. Biz tezda til topishdik, darov opa uka bo‘lib qoldik, qizig‘i shuki, ota onalarimizni bir necha kunga sanatoriyaga jo‘natganimni bilsada, uyda qolish istagini bildrdi. — Begona emasmizu ukajon. — dedi, jilmayib. Rostan o‘zini tutishi, erkinligi, avvaldan bajarib yurgandek kirimni yuvib, tavom pishirishga kirishib ketishi, begonalik pardasini tez yulqib, ilk kundanoq yaqin bo‘la boshladik. Ukajon, uka degani bilan, basi harakatlarida, opa emas, boshqacha ayol tassurotini, uyg‘otib yuborardi. U menga choy tutarkan, lablarida erkalovchi tabassum paydo bo‘lardi. Ko‘zlari bilan o‘ynar, yuzimni kuzatardi. Shunday holatlarda yuragimga sig‘mayotgan hissiyotlarni yutib, o‘zimni chalg‘itishga urunardim. Bir kuni, kechki payt, hammomdan chiqayotganimda... Eshikgi ochiq qolganini ko‘rdim. Ihtiyorsiz ko‘z tashlab, devon ustida oppa-oydin tanasi ko‘rinayotgan moviy tungi atlas libosda ko‘rdim. U yotib, telefonga tikilgancha barmoqlarini lablariga tekkizib o‘ynayapti. Men esa qadam tashlashga ham jur’at qilolmadim. “Shahnoz opa,” deya xirgoyi qildim ohangsiz, yuragim gupillab. U boshini burdi, ko‘zlarimiz yana tutashdi. Bu safar esa jilmaymadi. Faqat qarab turdi. – Poylayabsizmi ukajon? – dedi, ohista, ammo mashara ohangida, — Termulishinichi buni, — qo‘shib qo‘ydi. Nimani aytsam ham yolg‘on bo‘lardi. Alam qiladigani go‘zalligi qarshisida, nafasimni yutib ko‘zimni uzolmay qolganim edi. U yurib keldiyu, yuzimga eshikni yopdi. Ani shu lahza uning so‘ngi nigohida, huddi yigitni esankratib bundan lazzat olayotgan sohibjamolning tahqirona boqishi, namoyon bo‘lgandi. Bir lahzada, atir isiga qo‘shilib ketgan ayol ifori. Katta tezlikda kelib urulgan avtomobil singari o‘pkamning qat-qatigacha kirib bordi. O‘zim istamasdim, ammo o‘z holatim, o‘z hamyatimga teygan, tushunarsiz, g‘azab hissi uyg‘ongan, bu g‘azabni qayerga yo‘nalishni bilmay joyimda qotib qolgandim. "Yo‘q... Yo‘q... Bu tasodif bo‘lishi mumkin emas!'' Hayolimga kelgan bu fikrdan, hammasini tushungandek bo‘lib, jilmayib qo‘ydin. Honamga qaytar ekanman, dimog‘imga o‘tirib qolgan ifordan sarhush, ko‘nglimda uyg‘ongan cho‘qqilarini zabt etish ishtoyoqidan sabirsizlanardim. Ha, u endi o‘gay opam emas. U, istagim. Pinhoniy istaklarimning jismi bo‘lib uyg‘ongan ohangrabo. Shu kecha uxlay olmadim. To‘shagimga yotib-yotib, shiftga tikildim. Undan chiqqan hid to‘shagimni bosib ketayotgandek tuyulardi. Ehtimol u kir yuvgan, balki mening futbolkamni ushlab olgan... ammo bu endi meni qiynayotgan savol emasdi. Meni qiynayotgan – yuragimda bosh ko‘targan bir istak edi. Nomiga “opa”, ammo tanasi, ko‘zlari, boyagi tomoshasi bilan – jinoyat darajasidagi go‘zallik edi. Soat tungi ikki. Kekish boxonasida balkonga chiqdim. Qorong‘ilik. Qadam tovushim polga yengil uriladi. Endi olovni yoqqandim, orqamda nimadir borligini sezdim. — Uxladizmi? — dedi orqamda. Bu ohang... tanish, ammo bu safar — sokin, yengil, chaqiruvchi edi. Boshimni burdim. Shahnoz! Sariq shortik, yalang‘och yelkali futbolkada, sochlari yoyilib tushgan. Ko‘zlari – yarim qorong‘uda yarqirab turar, lablari yengil ajralgan. Xuddi o‘zi ham uyquda yurayotgandek. — Chekkani chiqdim, — dedim. Ovozim g‘alati g‘uvillab chiqdi. Bo‘g‘zim quruq, yuragim esa qarsillab urayotgandi. U bir qadam oldinga yurdi. Nafasini sezdim. So‘ng... — Men ham suv xohlagandek bo‘ldim, lekin boshqa narsa ko‘proq tortdi, — dedi u, jim, ammo sira oddiy bo‘lmagan so‘zlar bilan. Men unga yaqinlashdim. Ko‘zlarimiz bir nuqtada qamaldi. O‘sha nigoh... avvalgi kundagi nigoh, hozir esa u ichida hech qanday “opa”lik qolmagan. Unga qo‘l tekkizmasligim kerak edi. Shu yerda to‘xtab, ichimdagi ovozni eshitishim kerak edi: “Bu noto‘g‘ri”. Lekin... Barmoqlarim uning beliga tegdi. So‘ng o‘zidan-o‘zi qaddim unga egildi. U qarshilik ko‘rsatmadi. Aksincha, boshini yelkamga tiradi. — Menga qiyin bo‘layapti, tasodif bo‘lmagan voqealar sabab, — dedim pichirlab. Nafasimiz bir-biriga aralashdi. — Men ham sizdan kechirim so‘rashga majburman, — dedi, hammasini anglagan nigohda qarab. So‘ng lablarimiz tutashdi. To‘g‘rirog‘i: bir-birini yutdi. O‘pishlar so‘zsiz iboralarga aylanib ketdi. U menga yopishdi, men esa ularning har bir harakati ostida yanchilib ketdim. Bu — orzu emas edi. Bu — aqlning mag‘lubiyati edi. Shahnoz mening kaftimda edi. Nafasi yelkamda, yuragi yuragimga urilayotgancha... biz ichkariga o‘tib ketdik. Endi oramizda “opa-uka” degan narsa qolmagandi. Faqat u va men. Men uni bag‘rimga olib, xona tomon yurarkanman, yuragim to‘shimni yorib chiqib ketadigandek urayotgan edi. Shahnoz bo‘sh qoldirmadi. Uning qo‘llari belimda, yelkalarimda, lablari esa bo‘yin chetimda pichirlardi — pichirlamasdan, faqat nafas orqali. Xonamga kirganimizda, u sekin, og‘ir nafas bilan dedi: — Esingda bo‘lsin, men hech qachon faqat “opa” bo‘lmaganman... U menga orqasini o‘girib, futbolkasini yelkasidan tortdi. Nima sodir bo‘layotganini ongim hali to‘liq idrok eta olmasdi. Nafaqat libos, balki o‘rtamizdagi barcha chiziqlar, barcha “mumkin emas”lar ham yerga tushdi. Uning bel chizig‘i mukammal edi. Qorong‘u xona ichida oyna chetidan tushayotgan bir parcha oy nurida tanasi silliq marmar singari jilvalanardi. Men orqasidan quchib, qo‘limni yelkalariga qo‘ydim. U titradi. Bu titroq — sovuq emas, ehtiros edi. U sekin menga orqasini suqdi. Buksalariga tegmaslik uchun o‘zimni tiydim, lekin uning harakati bilan oramizdagi masofa yo‘qoldi. Belim bilan beliga, yuragim bilan yuragiga qovushdim. — Shahnoz... — dedim, ohistalik bilan. — Shsh... — dedi u, lablarini yana bo‘ynimga tekkizib. — Hech nima so‘ramang... U to‘liq quchog‘imga suqildi. O‘sha istak — bu endi xayol emas, haqiqiy jarayoni. Ko‘zlarimni yumdim. Nafasim uning qulog‘iga urildi. Uning badani titrarkan, kaftim belidan sonlariga tushdi. U qimirlamadi. Faqat qattiqroq suqildi. Tana tovushsiz iltijo qilardi. Men u tomonga engashdim. Sochlarini labim bilan surib, orqa yelkasini o‘pdim. U esa ko‘zlarini yumib, har safar labim teggan joyda nafas chiqarardi. Xuddi o‘sha joy yonib ketayotgandek. Yotoqqa cho‘zildi. O‘sha nozik libos ostida hech qanday to‘siq yo‘qligini sezdim. Uning ko‘zlari endi yolvorayotgandek edi — ammo so‘zsiz. Faqat tana tili. Men uning yoniga o‘tirdim. Barmoqlarim uning panjasini topdi. U qattiq ushladi. Unga engashdim. Bu safar u lablarimga o‘zi yopishdi. Biz o‘zaro jim, ammo ichimizda portlayotgan chaqnashlar bilan tutashdik. Tana tilida iltijo, javob, mag‘lubiyat va g‘alaba – bari bir zumda jam bo‘ldi. U menga ochildi. Men esa o‘zimni yo‘qotdim. O‘sha kecha men u bilan emas, o‘zim bilan ham yotdim — ichimdagi yashiringan, rad etilgan istak bilan. Va bu istak endi u orqali tanamda haqiqatga aylandi. Shahnoz esa... opa emasdi. Shu oqshom meni ovunchog‘im edi. To‘liq, to‘kis, meniki. Ilk yaqinlik hayajon ostida, tassurot qoldirmadi. Chunki ikkimiz ham yaxshigina shoshib qoldik. Pala partish yechilgan kiyimlar, tez haralat, tez tugab qolgan jo‘shqinlik... Shunga qaramay qalbimni allaqanday baxt hissi qamrab olgandiki, nazarimda dunyoda Shahnozdan ziyoda suyulki ayol yo‘qdek. Yotoqda yotib, uning ko‘zlariga tikilganimda birdan... u lablarini mening qulog‘imga olib bordi: — Jonim... menga hech qachon bunday qaramagan edilar… — dedi shivirladi, u ham yoqimli jilmayib. U shunday degach, ustimga egilib keldi. Nafasini lablarimda sezdim. So‘ng u sekin menga ustma-ust chiqdi. Ko‘zlarimiz to‘qnashdi. U meni ikki soni bilan quchdi. Yelkalarimni sekin kaftlari bilan tutdi. Nafas olishini his qilar, harakatining salmoqi ostida o‘zimni laziz tuyg‘ular, ichimda his qilar edim. — Sizga yoqadimi bu… — dedi u, titrab. Men esa boshimni sekin ko‘tardim, sochlarini yelkamga yotqizdim, lablarimni uning bo‘yin chuqurchasiga qo‘ydim. U sekin harakatlana boshladi. Har bir harakati – yuragimga qadalganidan go‘yo. Bu nafaqat jism, balki ruhiy ehtiros edi. U menga ustma-ust suqilar, tanamiz bir butun qovushib ketar, ohangimiz birga siljirdi. Uning bel harakati, nafas olishi, kaftining yuragim ustida ko‘chib yurishi… bu – dardli, ammo shirin lazzat edi. — Yuragiz qattiq uryapti, — dedi u, pichirlab. — Chunki u yerda sen borsan, — dedim. Bu men aytgan eng rost, eng ochiq so‘z edi. U labini tishlab menga egildi. Sochlari yuzimga to‘kildi. Har nafasda u menga o‘zini berayotganini, har harakatda meni ich-ichimga singdirayotganini his qilardim. Men esa faqat: “Shahnoz...” degandek unga qarardim. U ustimda bo‘lishi, uning harakatlari, uning o‘zini erkin his qilishi – bu meni emas, uni baxtli qilayotgani... menga lazzatdan ko‘ra ko‘proq ehtiros bag‘ishlardi. U yuqorida mening ustimda yotgancha belini silkitardi. Bu harakat oddiy ehtiros emasdi – bu ustalik bilan chizilayotgan sanat asari edi. Ko‘zlarimni yumib, uning qop-qora sochlarini yuzimda sezdim. Har nafasida uning ichiga kirib borayotganimni, ichidagi bo‘shliqda esa o‘z sevgisi o‘z issiqligi bilan qarshilayotganini his qilardim. U qo‘llari bilan ko‘ksimdan ushlab, yengil orqaga engashdi. Siynalari yuragimga urilayotgandek tebrandi. O‘zimni yo‘qotdim. Uning har bir harakati — ritm, musiqadek uyg‘un. Hamma narsa o‘chdi — faqat u bor va men. — Sizga... to‘liq ochildimmi? — deb pichirladi u, lablarini yelkamda surib. Men faqat “ha” deya bosh irg‘adim. So‘z yo‘q edi. Faqat ohang. Faqat ehtiros. Faqat yurak urishlarining bir ohangda titragan tovushi. U lablarini ko‘ksimdan pastga tushirdi. Nafasi terimni yondirdi. Men uni hech qachon bu darajada ehtros olovida yonmagan edim. U menga tanamni emas, hayotimdagi ilk lazzatni berayotgandi. Vulqon bir lahzaga vujudimni titratib, uning ichiga otildi... U birdan to‘xtadi. Kaftlari yuzimni erkalab dedi: — Men hali to‘liq sizniki bo‘lmadim. Yana istayman. Tushunyapsizmi?.. Ayolni ehtros bilan aytgan bu kabi so‘zlari, har qanday erkakni jo‘shtrib yuborishi tayin. Meni ham shu ondayoq vujudim “ha” dediyu, qayta tiklandi. Va biz… yana qo‘shildik. Bu safar yostiqdan ko‘tarilgan tovushlar, yelka titrog‘i, oyoq orasida siljigan hayajon — barchasi ichkaridan kelayotgan da’vatga aylanib ketdi. Bu endi istak emasdi. Bu tushuntrib bo‘lmas, his etiladigan jarayon edi. U menga suqildi. Va men… uni bag‘rimga singdirdim... Tong hali yorilmagan. Ustimizdagi ko‘rpa asta harakatim bilan sirg‘alib tushdi. Nafaslarimiz bir ohangda. U mening yonimda sokin uhlayabdi. Lekin yuragimda — hali ham uning dadil, jo‘shqin harakatlari, so‘zlari sado berayotgandek. Ko‘zlarim shiftga tikilgancha yotdim. Uning boshi ko‘ksimda. Sochlari taralib ketgan, lablari yelkamga suykalgancha jim yotardi. “Bu tunni unutishim mumkinmi?” degan savol aylanardi ichimda. Yo‘q. Bu – unutish uchun emas edi. Bu – yurakni qirib muhirlangan kecha edi. U asta boshini ko‘tardi. Ko‘zlarimiz tutashdi. Bu safar unda kulgi yo‘q edi. Faqat bir halol, ichdan kelgan, ayolga xos sokinlik bor edi. — Endi-chi? — dedi u, past ovozda. Men hech narsa deyolmadim. Chunki “endi” degani – hayotni butunlay o‘zgartiradigan darajadagi savol edi. U o‘rnidan turdi. Tanasi hamon yalang‘och, lekin o‘zini tutib turgan edi. U oynaga qaradi. O‘zini emas, bizni kuzatdi. So‘ng menga qarab dedi: — Siz yomonmi? Yoki... men o‘zimni nito‘g‘ri his qildimmi? Bu savol, ung ko‘ngli g‘ashligini sezdirib turardi. Jimgina o‘rnimdan turib, uning orqasiga bordim. Qo‘llarimni yelkalaridan o‘tqazib, quchdim va pichirladim: — Shahnoz, bu kecha noto‘g‘ri bo‘lgan bo‘lsa ham, men unda birinchi marta o‘zimni baxtli his qildim... Uning ko‘zlari to‘lib ketdi. Lab burchagi titradi. U menga yuzini burdi. Bir zumda esa yelkasi bilan menga suyanib, boshini ko‘ksimga tirab yig‘ladi. Nafratdan emas. Pushaymondan ham emas. Balki yurakda nihoyat ochilgan, ko‘p yillar yashiringan istak nihoyasidan. U meni tark etmadi. Yig‘lagancha quchog‘imda qoldi. Yig‘i so‘ngida jilmayish aralashdi — xuddi yengillik topgan ayol kabi. So‘ng sekin kiyina boshladi. Men esa... faqat kuzatdim. Har bir harakati — kechagi lazzatning aks-sadosi edi. Sochlarini yig‘ib, futbolkasini kiyarkan, u sekin menga qaradi. Ko‘zlarida endi boshqa o‘t bor edi. Bu — uyalish, hayajon yoki gunoh emas edi. Bu — ayolning uyg‘ongan yuragi edi. — Bu biz o‘ylagandek bo‘lmadi, — dedi u. Men kulimsiradim. — Ha, bu... biz o‘ylagan narsadan ham chuqur bo‘ldi. U qadam tashladi, yaqinimga kelib, yelkamni silab dedi: — Endi meni boshqa ko‘z bilan ko‘rishingizni bilaman. Lekin iltimos, meni hech qachon “faqat kecha uchun” deb eslamang. Men sizni qalbim bilan sezdim. Tanam faqat zamin bo‘ldi... Bu so‘zlar men uchun hammadan ko‘ra og‘irroq keldi. Men unga yaqinlashdim. Lablarimni sochlariga tekkizdim. Bu safar o‘pish emas edi. Bu — e'tirof edi. U chiqib ketdi. Qadam tovushlari ostonadan uzoqlashdi. Uy yana sokinlikda. Ammo men bilardim: endi bu uyda faqat jimlik emas. Endi bu yerda bir tunlik tutashuvning issig‘i yashayapti. Men esa... o‘zimni yo‘qotgancha, lekin chin yurakdan tanlab, u yo‘q yo‘ldan yurgancha, faqat bir haqiqatni angladim: “Ba’zi kechalar gunoh emas... ba’zi kechalar — hayotning o‘zi.” Oradan oylar o‘tdi. Hayot yana o‘sha — jim, tartibli, silliq. Shahnoz endi boshqa ko‘z bilan qaraydi menga — bir paytlar “opa” deb atagan yurak, endi har safar qaraganimda boshqa ritmda uradi. Biz birga yashayapmiz. Ammo hech qachon bu haqda yana og‘iz ochmadik. Biz kechani unutmadik — lekin hech qachon uni takrorlamadik ham. Chunki o‘sha bir kecha yetarli edi. Men unga boshqa tegmadim. U ham menga hech narsa demadi. Lekin... ba’zi vaqtlar yolg‘iz qolsak u shunchaki quchadiyu, yana ko‘ksimga boshini qo‘yib jim qoladi. Nafasi yelkamga tegadi. Uning yurak urishi qulog‘imga uriladi. U holda esa men shunchaki ko‘zlarimni yumaman. Lekin bilaman. Ikki yurak ichida — biz hali bir zumda tirikmiz. O‘sha kecha bizni o‘ldirmadi. U — bizni yashirib qo‘ydi. Hech kim bilmaydi. Lekin biz bilamiz. Bu — yurt bilan emas, yurak bilan kechgan ehtiros edi. Va men... har safar unga qaraganimda, ichimda bir so‘z jimlikda pichirlab o‘tadi: “Agar yana takrorlansa... men yana tanlayman.” Tugadi...