Oppam emasdi u...



Men o‘sha kuni ishdan ertaroq qaytdim. Uy jimjit. Lekin havoda qandaydir yangi hid bor edi — xuddi tanish bo‘lmagan, ammo yurakni uyg‘otuvchi ayol ifori. Oshxonadan o‘tib yotoqxona tomon yurayotganimda, mehmonxonadagi divanda o‘tirgan bir ayol ko‘zimga tushdiyu, hayron bo‘ldim.

Sochlari yelkasiga tushgan, ko‘zlari qora, jiddiy, ammo beg‘ubor. O‘rnimda to‘xtab qoldim. U boshini ko‘tarib menga qaradi. Ko‘zlarimiz to‘qnashdi. Undagi jilmayish... Xuddi allaqachon meni biladigandek qaradi. Men esa xuddi uning ichidagi sirlarni ko‘rgan kabi titrab ketdim.

— Salom, men Shahnoz. Dadangizning... rafiqasining qizi bo‘laman, — dedi u, lablari bir oz qaltirab, so‘roqsiz uyga kirib olgani uchun uzur so‘rab qo‘ydi.

O‘zimni tutdim. Bir necha oy avval dadamni uylantrib qo‘ygandim. Ustozimning beva opasiga, sovchi bo‘lib o‘zim borganim uchun o‘gay onam tez rozi bo‘lgandi. Kareyada o‘qib, o‘sha yerda turmushga chiqib ketgan, hozirda ajrashib lekin u yerda ishlayotgan qizlari borligini bir necha bor eshitgan edim. Tasavurinda ko‘z oynakli, aqilliy ammo biroz sodda qiz edi, o‘gay opam. Ha, “O‘gay opa” deyishim kerak, lekin ko‘rdimki u shunchaki opa emas, u yigit qalbini chulg‘aydigan, istakni yoqib yuboradigan ayol! Ilk tassurotim, — Kareya pop yulduzlariga taqlid qiladigan o‘tli nigohli, kirishuvchan, nihayatda nozokstli ayol, qarshimda turardi.

Biz tezda til topishdik, darov opa uka bo‘lib qoldik, qizig‘i shuki, ota onalarimizni bir necha kunga sanatoriyaga jo‘natganimni bilsada, uyda qolish istagini bildrdi.

— Begona emasmizu ukajon. — dedi, jilmayib.

Rostan o‘zini tutishi, erkinligi, avvaldan bajarib yurgandek kirimni yuvib, tavom pishirishga kirishib ketishi, begonalik pardasini tez yulqib, ilk kundanoq yaqin bo‘la boshladik. Ukajon, uka degani bilan, basi harakatlarida, opa emas, boshqacha ayol tassurotini, uyg‘otib yuborardi. U menga choy tutarkan, lablarida erkalovchi tabassum paydo bo‘lardi. Ko‘zlari bilan o‘ynar, yuzimni kuzatardi. Shunday holatlarda yuragimga sig‘mayotgan hissiyotlarni yutib, o‘zimni chalg‘itishga urunardim.

Bir kuni, kechki payt, hammomdan chiqayotganimda... Eshikgi ochiq qolganini ko‘rdim. Ihtiyorsiz ko‘z tashlab, devon ustida oppa-oydin tanasi ko‘rinayotgan moviy tungi atlas libosda ko‘rdim. U yotib, telefonga tikilgancha barmoqlarini lablariga tekkizib o‘ynayapti. Men esa qadam tashlashga ham jur’at qilolmadim.

“Shahnoz opa,” deya xirgoyi qildim ohangsiz, yuragim gupillab. U boshini burdi, ko‘zlarimiz yana tutashdi. Bu safar esa jilmaymadi. Faqat qarab turdi.

– Poylayabsizmi ukajon? – dedi, ohista, ammo mashara ohangida, — Termulishinichi buni, — qo‘shib qo‘ydi.

Nimani aytsam ham yolg‘on bo‘lardi. Alam qiladigani go‘zalligi qarshisida, nafasimni yutib ko‘zimni uzolmay qolganim edi.

U yurib keldiyu, yuzimga eshikni yopdi. Ani shu lahza uning so‘ngi nigohida, huddi yigitni esankratib bundan lazzat olayotgan sohibjamolning tahqirona boqishi, namoyon bo‘lgandi.
Bir lahzada, atir isiga qo‘shilib ketgan ayol ifori. Katta tezlikda kelib urulgan avtomobil singari o‘pkamning qat-qatigacha kirib bordi. O‘zim istamasdim, ammo o‘z holatim, o‘z hamyatimga teygan, tushunarsiz, g‘azab hissi uyg‘ongan, bu g‘azabni qayerga yo‘nalishni bilmay joyimda qotib qolgandim.

"Yo‘q... Yo‘q... Bu tasodif bo‘lishi mumkin emas!''

Hayolimga kelgan bu fikrdan, hammasini tushungandek bo‘lib, jilmayib qo‘ydin. Honamga qaytar ekanman, dimog‘imga o‘tirib qolgan ifordan sarhush, ko‘nglimda uyg‘ongan cho‘qqilarini zabt etish ishtoyoqidan sabirsizlanardim.

Ha, u endi o‘gay opam emas. U, istagim. Pinhoniy istaklarimning jismi bo‘lib uyg‘ongan ohangrabo.

Shu kecha uxlay olmadim. To‘shagimga yotib-yotib, shiftga tikildim. Undan chiqqan hid to‘shagimni bosib ketayotgandek tuyulardi. Ehtimol u kir yuvgan, balki mening futbolkamni ushlab olgan... ammo bu endi meni qiynayotgan savol emasdi. Meni qiynayotgan – yuragimda bosh ko‘targan bir istak edi. Nomiga “opa”, ammo tanasi, ko‘zlari, boyagi tomoshasi bilan – jinoyat darajasidagi go‘zallik edi.

Soat tungi ikki. Kekish boxonasida balkonga chiqdim. Qorong‘ilik. Qadam tovushim polga yengil uriladi. Endi olovni yoqqandim, orqamda nimadir borligini sezdim.

— Uxladizmi? — dedi orqamda. Bu ohang... tanish, ammo bu safar — sokin, yengil, chaqiruvchi edi.

Boshimni burdim. Shahnoz! Sariq shortik, yalang‘och yelkali futbolkada, sochlari yoyilib tushgan. Ko‘zlari – yarim qorong‘uda yarqirab turar, lablari yengil ajralgan. Xuddi o‘zi ham uyquda yurayotgandek.

— Chekkani chiqdim, — dedim. Ovozim g‘alati g‘uvillab chiqdi. Bo‘g‘zim quruq, yuragim esa qarsillab urayotgandi.

U bir qadam oldinga yurdi. Nafasini sezdim. So‘ng...

— Men ham suv xohlagandek bo‘ldim, lekin boshqa narsa ko‘proq tortdi, — dedi u, jim, ammo sira oddiy bo‘lmagan so‘zlar bilan.

Men unga yaqinlashdim. Ko‘zlarimiz bir nuqtada qamaldi. O‘sha nigoh... avvalgi kundagi nigoh, hozir esa u ichida hech qanday “opa”lik qolmagan.

Unga qo‘l tekkizmasligim kerak edi.

Shu yerda to‘xtab, ichimdagi ovozni eshitishim kerak edi: “Bu noto‘g‘ri”.
Lekin...
Barmoqlarim uning beliga tegdi. So‘ng o‘zidan-o‘zi qaddim unga egildi.
U qarshilik ko‘rsatmadi. Aksincha, boshini yelkamga tiradi.

— Menga qiyin bo‘layapti, tasodif bo‘lmagan voqealar sabab, — dedim pichirlab. Nafasimiz bir-biriga aralashdi.
— Men ham sizdan kechirim so‘rashga majburman, — dedi, hammasini anglagan nigohda qarab.

So‘ng lablarimiz tutashdi.

To‘g‘rirog‘i: bir-birini yutdi. O‘pishlar so‘zsiz iboralarga aylanib ketdi. U menga yopishdi, men esa ularning har bir harakati ostida yanchilib ketdim. Bu — orzu emas edi. Bu — aqlning mag‘lubiyati edi.

Shahnoz mening kaftimda edi. Nafasi yelkamda, yuragi yuragimga urilayotgancha... biz ichkariga o‘tib ketdik. Endi oramizda “opa-uka” degan narsa qolmagandi. Faqat u va men.

Men uni bag‘rimga olib, xona tomon yurarkanman, yuragim to‘shimni yorib chiqib ketadigandek urayotgan edi. Shahnoz bo‘sh qoldirmadi. Uning qo‘llari belimda, yelkalarimda, lablari esa bo‘yin chetimda pichirlardi — pichirlamasdan, faqat nafas orqali.

Xonamga kirganimizda, u sekin, og‘ir nafas bilan dedi:

— Esingda bo‘lsin, men hech qachon faqat “opa” bo‘lmaganman...

U menga orqasini o‘girib, futbolkasini yelkasidan tortdi. Nima sodir bo‘layotganini ongim hali to‘liq idrok eta olmasdi. Nafaqat libos, balki o‘rtamizdagi barcha chiziqlar, barcha “mumkin emas”lar ham yerga tushdi.

Uning bel chizig‘i mukammal edi. Qorong‘u xona ichida oyna chetidan tushayotgan bir parcha oy nurida tanasi silliq marmar singari jilvalanardi. Men orqasidan quchib, qo‘limni yelkalariga qo‘ydim. U titradi. Bu titroq — sovuq emas, ehtiros edi.

U sekin menga orqasini suqdi. Buksalariga tegmaslik uchun o‘zimni tiydim, lekin uning harakati bilan oramizdagi masofa yo‘qoldi. Belim bilan beliga, yuragim bilan yuragiga qovushdim.

— Shahnoz... — dedim, ohistalik bilan.

— Shsh... — dedi u, lablarini yana bo‘ynimga tekkizib. — Hech nima so‘ramang...